Prince Rupert.. Wie had gedacht dat dat waarschijnlijk de enige plek in de hele wereld is waar je niet met je ING-pas geld uit de automaat kan halen. Geen probleem hoor ik je denken, gebruik je toch gewoon je Creditcard. Goh, joh, doet ie het ook niet. Hmm.. vervelend. Bank nummer 1 in.
Nee, je Creditcard doet het inderdaad niet. En oeh, tja deze bankpas accepteren wij niet, misschien dat Bank of Montreal het accepteert. Nee sorry wij accepteren m ook niet, uh.. heb je National al geprobeert. Jeetje het spijt ons verschrikkelijk, maar wij accepteren geen Cirrus. Misschien…enzovoort. Uiteindelijk een bank gevonden die me geld wilde geven, maar 500 dollar per dag. Niet meer. En ben best een stoere reizigersdame, maar het idee om zonder geld en zonder ticket van het eiland af in Haida Gwaii vast te zitten trok me minder. Geen nood, geen paniek, want kon ook de trein naar Jasper nemen. Veel goedkoper en daar hebben ze vast wel een bank die me welwillender zal zijn. Voor de zesde keer die dag naar de telefoon in de gang van het hostel gerend. HOEZO ZIT DE TREIN VOL? schoolreisje? SCHOOLREISJE NAAR JASPER? En de volgende trein gaat pas over 5 dagen.
E
ven niet meer wetend wat ik moest doen, besloot ik eerst maar een s even een bezoekje aan Starbucks te brengen. Frappuchino Happy Hour of niet. Op straat kwam ik weer het Engelse stel tegen waar ik op de boot ook lang mee had zitten praten. Heerlijk om gewoon even lekker tegen iemand aan te kunnen zeuren en de arme mensen kregen dan ook meteen alles over zich heen. Totdat de man ineens zei; “ We kunnen je meesmokkelen in de koffer, maar ik denk dat je gewoon moet doorzetten, je wilde zo graag naar het eiland” En potverdorie, soms heb je iemand nodig die dat gewoon even tegen je zegt. Kortom, ben een dagje extra in Prince Rupert gebleven, heb twee keer 500 dollar gehaald bij de bank (en het hielp ook dat ik onderussen de CC-gegevens van moeders had gekregen mama;) drie uur aan de telefoon gehangen met air canada om te zorgen dat ik contant mocht betalen op het vliegveld weg uit Haida Gwaii en ben de volgende ochtend vol goeie moed naar het de vliegtuighaven gereden. Hee, Mist, heel veel mist..
Ondertussen begon ik te denken dat het me niet gegund was. De voormalige Queen Charlotte eilanden waren niet voor mij.. Maar dat duurde niet lang. Ontmoette een man, Dyane, een First Nation Haida, die me begon te vertellen over zijn leven en zijn cultuur. De manier waarop de
Canadezen met hun indianenstammen zijn omgegaan is heel anders geweest dan in de VS is gebeurt. Ook hier zijn er veel kampen gecreeerd, maar er zijn ook veel kinderen bij hun ouders weggehaald om geaddopteerd te worden bij een keurig blank gezin. Soms pakte dat goed uit, vaak ook niet. Resulterend in veel alcohol en drugsmisbruik. Maar soms ook met mooie verhalen van het terugkeren naar je familie. Brandon, die ik in de bus op Haida ontmoette vertelde dat hij op zijn 18e verjaardag een telefoontje kreeg van zijn biologische vader met de boodschap; we hebben een ticket vor je geboekt, je komt volgende week naar ons toe. Brandon, enigzins verlege
n, kwam de volgende dag aan in Masset waar een feest aan de gang was. Werd opgezweept door een beer van een vent die tegen hem zei: Meet your family. Zijn stam met 300 man. Hij is nooit meer teruggegaan, maar heeft nog steeds een goeie band met zijn adoptieouders. De gesprekken gingen vooral over hoe belangrijk het is om een idee te hebben van je achtergrond, te weten waar je vandaan komt. Op wie zijn schouders je staat als generatie en welke generatie op jouw schouders gaat staan. De Haida hebben het geloof dat het 7 genereaties duurt voordat een stam weer gezond is na traumatische ervaringen. Ze hebben nog een paar generaties te gaan, maar volgens mij zijn ze goed op weg.
Ook hij zei; Ga, laat je niet tegenhouden. Haida Gwaii is iets bijzonders, iet onevenaarbaars. Het kost misschien moeite (en geld, maar dat zei ik maar niet) maar je zal nooit spijt hebben. Twee uur later en wat mij betreft te vroeg, want was nog lang niet uitgepraat, vertrok mijn 4 persoons watervliegtuigje ( met nadruk op –je) naar Masset.
Wat mij betreft was dit de kroon op mijn hele vakantie
Had ik het eerder over geadopteerd worden? Ik wist niet half wat het was. Omdat het mijn eerste keer was mocht ik in de cockpit zitten. Om na een kleine 45 minuten door de mist bergen en bossen op te zien doemen. Irene (zat achter me) ging vervolgens wel even regelen dat ik een lift kon krijgen van Jack naar mijn Copper Beach House. Jack is de vader van Dyane die de eigenaar is van de gasstation (dit soort informatie komt ongevraagd naar je toe) Iedereen kent elkaar hier. Niet heel verwonderlijk met 1400 mensen. Dus, moest ik niet een auto? Ging ze wel even regelen. Jenny and Gina werken bij National. Je hoeft vast maar voor een dag te betalen. Ja ik wil je ook wel brengen hoor, maar dan moet je terug liften. En dat kan pittig worden, want het seizoen is nog niet echt begonnen. En Tow Hill moet je wel zien hoor. Je kan de Alaska Mountains zien vanaf daar. Ok, het is een klein eiland, maar de mensen daar zijn de aardigste die ik ooit ontmoet heb. Een klein voorbeeld; je staat op de bus te wachten en in een half uur tijd stoppen er 4! mensen die vragen waar ik naartoe moet en of ik een lift nodig heb. Nog 1?; je zit buiten bij een koffietentje, raakt aan de praat met een parkranger die je aanbiedt om 5 dagen met hem mee te gaan naar het zuidelijke puntje van het eiland (alleen bereikbaar met de boot) om te helpen en je alles te laten zien. Op elke andere plek had ik dat gek gevonden, maar was zo met hem meegegaan. We zijn nu vrienden op facebook en als ik ooit terugkom, the offer stands.
Again: When in Rome. Dus ik een auto gehuurd in naar het noordelijkste puntje van dit eiland gereden. Ik dacht dat ik bos gezien had in Tofino op Maers Island, maar dat was een omgemaaid grasveld vergeleken met dit. Het is gewoon bos zoals je je als klein meisje voorstelde waar elfen en kabouters en trollen wonen (nouja ik dan..). En beren, maar die wonen er echt..
Nee, je Creditcard doet het inderdaad niet. En oeh, tja deze bankpas accepteren wij niet, misschien dat Bank of Montreal het accepteert. Nee sorry wij accepteren m ook niet, uh.. heb je National al geprobeert. Jeetje het spijt ons verschrikkelijk, maar wij accepteren geen Cirrus. Misschien…enzovoort. Uiteindelijk een bank gevonden die me geld wilde geven, maar 500 dollar per dag. Niet meer. En ben best een stoere reizigersdame, maar het idee om zonder geld en zonder ticket van het eiland af in Haida Gwaii vast te zitten trok me minder. Geen nood, geen paniek, want kon ook de trein naar Jasper nemen. Veel goedkoper en daar hebben ze vast wel een bank die me welwillender zal zijn. Voor de zesde keer die dag naar de telefoon in de gang van het hostel gerend. HOEZO ZIT DE TREIN VOL? schoolreisje? SCHOOLREISJE NAAR JASPER? En de volgende trein gaat pas over 5 dagen.
E
ven niet meer wetend wat ik moest doen, besloot ik eerst maar een s even een bezoekje aan Starbucks te brengen. Frappuchino Happy Hour of niet. Op straat kwam ik weer het Engelse stel tegen waar ik op de boot ook lang mee had zitten praten. Heerlijk om gewoon even lekker tegen iemand aan te kunnen zeuren en de arme mensen kregen dan ook meteen alles over zich heen. Totdat de man ineens zei; “ We kunnen je meesmokkelen in de koffer, maar ik denk dat je gewoon moet doorzetten, je wilde zo graag naar het eiland” En potverdorie, soms heb je iemand nodig die dat gewoon even tegen je zegt. Kortom, ben een dagje extra in Prince Rupert gebleven, heb twee keer 500 dollar gehaald bij de bank (en het hielp ook dat ik onderussen de CC-gegevens van moeders had gekregen mama;) drie uur aan de telefoon gehangen met air canada om te zorgen dat ik contant mocht betalen op het vliegveld weg uit Haida Gwaii en ben de volgende ochtend vol goeie moed naar het de vliegtuighaven gereden. Hee, Mist, heel veel mist..Ondertussen begon ik te denken dat het me niet gegund was. De voormalige Queen Charlotte eilanden waren niet voor mij.. Maar dat duurde niet lang. Ontmoette een man, Dyane, een First Nation Haida, die me begon te vertellen over zijn leven en zijn cultuur. De manier waarop de
Canadezen met hun indianenstammen zijn omgegaan is heel anders geweest dan in de VS is gebeurt. Ook hier zijn er veel kampen gecreeerd, maar er zijn ook veel kinderen bij hun ouders weggehaald om geaddopteerd te worden bij een keurig blank gezin. Soms pakte dat goed uit, vaak ook niet. Resulterend in veel alcohol en drugsmisbruik. Maar soms ook met mooie verhalen van het terugkeren naar je familie. Brandon, die ik in de bus op Haida ontmoette vertelde dat hij op zijn 18e verjaardag een telefoontje kreeg van zijn biologische vader met de boodschap; we hebben een ticket vor je geboekt, je komt volgende week naar ons toe. Brandon, enigzins verlege
n, kwam de volgende dag aan in Masset waar een feest aan de gang was. Werd opgezweept door een beer van een vent die tegen hem zei: Meet your family. Zijn stam met 300 man. Hij is nooit meer teruggegaan, maar heeft nog steeds een goeie band met zijn adoptieouders. De gesprekken gingen vooral over hoe belangrijk het is om een idee te hebben van je achtergrond, te weten waar je vandaan komt. Op wie zijn schouders je staat als generatie en welke generatie op jouw schouders gaat staan. De Haida hebben het geloof dat het 7 genereaties duurt voordat een stam weer gezond is na traumatische ervaringen. Ze hebben nog een paar generaties te gaan, maar volgens mij zijn ze goed op weg.Ook hij zei; Ga, laat je niet tegenhouden. Haida Gwaii is iets bijzonders, iet onevenaarbaars. Het kost misschien moeite (en geld, maar dat zei ik maar niet) maar je zal nooit spijt hebben. Twee uur later en wat mij betreft te vroeg, want was nog lang niet uitgepraat, vertrok mijn 4 persoons watervliegtuigje ( met nadruk op –je) naar Masset.
Wat mij betreft was dit de kroon op mijn hele vakantie
Had ik het eerder over geadopteerd worden? Ik wist niet half wat het was. Omdat het mijn eerste keer was mocht ik in de cockpit zitten. Om na een kleine 45 minuten door de mist bergen en bossen op te zien doemen. Irene (zat achter me) ging vervolgens wel even regelen dat ik een lift kon krijgen van Jack naar mijn Copper Beach House. Jack is de vader van Dyane die de eigenaar is van de gasstation (dit soort informatie komt ongevraagd naar je toe) Iedereen kent elkaar hier. Niet heel verwonderlijk met 1400 mensen. Dus, moest ik niet een auto? Ging ze wel even regelen. Jenny and Gina werken bij National. Je hoeft vast maar voor een dag te betalen. Ja ik wil je ook wel brengen hoor, maar dan moet je terug liften. En dat kan pittig worden, want het seizoen is nog niet echt begonnen. En Tow Hill moet je wel zien hoor. Je kan de Alaska Mountains zien vanaf daar. Ok, het is een klein eiland, maar de mensen daar zijn de aardigste die ik ooit ontmoet heb. Een klein voorbeeld; je staat op de bus te wachten en in een half uur tijd stoppen er 4! mensen die vragen waar ik naartoe moet en of ik een lift nodig heb. Nog 1?; je zit buiten bij een koffietentje, raakt aan de praat met een parkranger die je aanbiedt om 5 dagen met hem mee te gaan naar het zuidelijke puntje van het eiland (alleen bereikbaar met de boot) om te helpen en je alles te laten zien. Op elke andere plek had ik dat gek gevonden, maar was zo met hem meegegaan. We zijn nu vrienden op facebook en als ik ooit terugkom, the offer stands.
Again: When in Rome. Dus ik een auto gehuurd in naar het noordelijkste puntje van dit eiland gereden. Ik dacht dat ik bos gezien had in Tofino op Maers Island, maar dat was een omgemaaid grasveld vergeleken met dit. Het is gewoon bos zoals je je als klein meisje voorstelde waar elfen en kabouters en trollen wonen (nouja ik dan..). En beren, maar die wonen er echt..
Na de wandeling kwam ik in mijn hotel twee dames tegen die goeie verhalen te vertellen hadden en clamchowder die ze zelf niet opkregen. Heel erg tevreden rolde ik die avond mijn bedje in. Ik had het gehaald en Haida Gwaii was al alles wat ik er van hoopte.
Drie dagen later stond ik weer op het vliegveld om terug te gaan naar Victoria. Met een zwaar hart, maar ook met een spring in a my step. Want Leanne zou me komen ophalen op het vliegveld. En het idee dat je na en paar weken al ergens opgehaald gaat worden, 'beca
use you're a friend now' is stiekem wel heel fijn. Maar Haida verlaten is iets wat je niet makkelijk doet.
Maar hoe fijn om na 2 weken weer de Sleeping Dog farm op te rijden en het gevoel te hebben dat je ergens thuiskomt. En om daarna de twee nieuwe wooffers te ontmoeten (Koreaans met matching clothes..) die nu dus in mijn cabin sliepen. En ik in het grote huis, boven in de slaapkamer. Gek hoor.
Drie dagen later stond ik weer op het vliegveld om terug te gaan naar Victoria. Met een zwaar hart, maar ook met een spring in a my step. Want Leanne zou me komen ophalen op het vliegveld. En het idee dat je na en paar weken al ergens opgehaald gaat worden, 'beca
use you're a friend now' is stiekem wel heel fijn. Maar Haida verlaten is iets wat je niet makkelijk doet.Maar hoe fijn om na 2 weken weer de Sleeping Dog farm op te rijden en het gevoel te hebben dat je ergens thuiskomt. En om daarna de twee nieuwe wooffers te ontmoeten (Koreaans met matching clothes..) die nu dus in mijn cabin sliepen. En ik in het grote huis, boven in de slaapkamer. Gek hoor.
De laatste dagen dus nog heerlijk bij zitten komen, nog een beetje in de tuin gewerkt en nog een tripje gemaakt naar mijn oude summercamp op Orca's Island. Ooit teruggeweest op een plek waar helemaal niets, helemaal niets verandert is? Ik dus wel. Twee nachten heerlijk in mijn oude 
cabin "Glory of the Seas" geslapen om de volgende ochtend om half 6 op te staan en de ferry terug te nemen om voor de derde keer terug te keren op de farm.
cabin "Glory of the Seas" geslapen om de volgende ochtend om half 6 op te staan en de ferry terug te nemen om voor de derde keer terug te keren op de farm.Je gaat op reis omdat je andere dingen wil zien, andere dingen wil beleven. Maar nu typend vanuit mijn eigen huisje en met een klein beetje heimwee, gaat het voor mij uiteindelijk om de mensen die je ontmoet. Wachtend op je vliegtuig, koffiedrinkend op een terrasje, kletsend voordat je in slaapvalt in je stapelbed in je hostel. De mensen waar je bijna 3 weken mee optrekt op een boerderij, die lief genoeg zijn om je op sleeptouw te nemen, je opnemen en je het gevoel geven dat je ergens thuis bent.
What a trip..
en bedankt voor het lezen. Ik ben weer thuis.
What a trip..
en bedankt voor het lezen. Ik ben weer thuis.
No comments:
Post a Comment