Hello Gaybours!

En dan ben je er ineens, Vancouver. Vancouver gloeit zich een weg naar het midden van je hart.. Wolkenkrabbers, bergen en oceaan. En vooral belangrijk, met Starbucks waar ze tussen 3 en 5 p.m. Frappuchino Happy Hour hebben. Ik verzin het niet!

Ik was er natuurlijk niet zomaar, eerst door een reis van zo’n kleine 14 uur door moeten worstelen. Je kent het wel, het gebruikelijke subtiele gevecht om de armleuning (ineens voel je dat je kromgebogen in je stoel hangt en je vraagt je ineens af waarom die armleuning eigendom lijkt te zijn van de krantlezende man naast je) die ik overigens verloren heb (subtiel proberen terug te duwen lokt tegen verwachting in geen schrikreactie en verontschuldiging uit en tja.. dan is mijn scala aan ‘passive aggresive’ reacties ook weer uitgeput); het gebruikelijke moment dat je je afvraagt hoe je subtiel duidelijk maakt dat je het gezellig vindt om te kletsen met de man naast je (die van die armleuning ja..) maar dat je eigenlijk ook graag even je ogen zou willen proberen dicht te doen en natuurlijk het gebruikelijke moment dat je bij de band staat en je ineens afvraagt of je eigenlijk nog wel weet hoe je tas er ookalweer uitziet (ter mijn eigen verdediging, het klopt dat ik die rugzak al 16 jaar heb, maar hij zat in zo’n vluchtzak..en heeft zodoende twee rondjes mogen maken op de loopband voordat ik begon te vermoeden dat die van mij was..)

Rugzak en ik weer herenigd konden we onze weg naar een bed gaan vinden. De skytrain in. Ik vind dat in elke stad een fijn moment, het voelt ineens echt. Je bent er. Maar Vancouver verslaat elke verwachting, althans wat ik kon zien voordat de trein ondergronds ging. Torenhoge wolkenkrabbers, omlijst door besneeuwde bergtoppen aan de ene kant en uitgestrekte oceaan, vol met enorme ferries aan de andere kant. Het uitstappen bij Yaletown Roundhouse bleek een hele nieuwe verrassing met zich mee te brengen. Mijn hostel bleek zich smack in the middle van de Davie Village te bevinden. Juistem de Homobuurt. Davie street blijkt vernoemd te zijn naar de eerste politicus die openlijk homosexueel was ergens in de 19de eeuw(!!)..(!). Voelde me dus meteen thuis tussen alle regenboogvlaggen, net Amsterdam met net zoveel koffieshops. Maar het is ook verschrikkelijk groen. Hoge flatgebouwen, maar met kleurrijk onderhouden tuinen, bomen en parken.
Op mijn kamertje aangekomen bleek meteen de eerste missie van de volgende dag zich al aan te dienen. Een handdoek kopen..Helemaal niet aan gedacht. Hoop nog steeds dat niemand me over de gang heeft zien schuivelen met een verdacht vochtig laken..
De eerste dag rondje gedaan in de stad, geprobeert er achter te komen hoe het toch met die ferries richting Alaska zit (duur) en me er over verbaast hoe ongelovelijk veel aziaten er in Vancouver lijken zijn. Sowieso lijkt het een stad met veel immigranten. De vergelijking met Amsterdam is weer makkelijk te trekken. Ik hoor van 3 van de 4 mensen die je voorbijlopen op straat in ieder geval geen accentloos engels. Hier wordt meteen het eerste verschil met USA duidelijk. Springt daar iedereen op je af bij een licht accent om te vragen waar je vandaan komt en of je misschien die ene cousin uit Denemarken kent. Hier ben je een van de vele. Gewoon, net zoals alle anderen. Maar Canadezen lijken sowieso wel echt heel anders. Praten vooral zachter (jammer voor mij overigens..moet om de 6 woorden "excuse me, didn't quite get that" roepen) zijn beleefd, maar minder overdreven opgewekt. Ze lijken..Europezer?

Dat Vancouver ook minderen kanten heeft werd gister ook duidelijk. Gek genoeg werd het me tijdens het ontbijt aangeraden door niet alleen Hassan (Turkse psycholoog die hier werk probeert te vinden) maar ook door het Ann van de balie. De rand van Chinatown is een wijkje wat volledig gedomineerd wordt door zwervers, meestal drugsverslaafden, maar bij navraag schijnt de populatie nogal gegroeid te zijn door het sluiten van een aantal psychiatrische instellingen (niemand weet waarom ze gesloten weren). Een apocalyptische wijk, waar het krioelt van de wezenloos kijkende daklozen omgeven door leegstaande gebouwen. Ik heb nog nooit zoiets gezien.. Ik was blij dat ik (met open mond) in de bus zat en niet er doorheen moest lopen.

Vandaag weer de schoonheid in. Een rondje in Stanley park gemaakt, een verschrikkelijk mooi park op de punt van Vancouver en een kijkje genomen in het aquarium, met de ubercute beluga's. Grote witte walvissen die permanent lijken te glimlachen. Is het suf om met je 34 jaar een knuffel voor jezelf te kopen? (...) Jammer dat ik mijn Lonely Planet daar heb laten liggen en dat ze 'm niet meer konden vinden, maarja, redengenoeg om mezelf te troosten met een Frappuchino. Het is tenslotte vakantie..

Morgen naar Victoria, voor een heel ander onderdeel van deze vakantie..